ژانر وسترن Western Films

وسترن ژانری است مرکب از چندین هنر مانند فیلم، تلویزیون، رادیو، ادبیات، نقاشی و دیگر انواع هنری. فیلم های وسترن به بازگویی داستان هایی می پردازند که در نیمه دوم قرن نوزدهم در غرب آمریکا روی می دادند. از اینرو نام وسترن (به معنی غربی بر آنها گذاشته شده است). برخی از وسترن ها در برهه ای به قدمت نبرد آلمائو در سال ۱۸۳۶ شکل می گیرند. حتی گروهی از شخصیت های وسترن در فضای امروزی به تصویر در آمده اند مانندJunior Bonner در دهه ۱۹۷۰ و Three Burials of Malquiades Estrada در قرن بیست و یکم.

طرح های داستانی

ژانر وسترن گاهی اوقات تسخیر دنیای وحشی و به زانو در آمدن طبیعت بنام تمدن یا غصب حقوق سرحداتی ساکنان اصلی را نشان می دهد. فیلم های وسترن جوامعی را نشان می دهند که بر اساس اصول شخصی و افتخار، عدالت مستقیم یا شخصی (نه بر اساس سیستم انتزاعی قضا) اداره می شوند.  داستان های وسترن از اینرو به زندگی نیمه بدوی یک فرد آواره و هفت تیرکش می پردازد که اغلب یک کابوی است.

از برخی جهات این شخصیت های قهرمان نسخه هایی از شوالیه های قدیم هستند که در ادبیات پیش تر از این به این قالب تصویر می شدند. شخصیت های شوالیه ای محوریت بسیاری از داستان های عاشقانه ویکتوریایی را به خود اختصاص می دادند. شوالیه ها نیز سوارهای آواره ای بودند که بر روی اسب خود از این محل به آن محل می رفتند و به ارزش های شخصی خود پایبند بودند. قهرمانان فیلم های وسترن نیز هر از چند گاهی افراد مظلوم رانجات می دهند. در حالتی مشابه بسیاری از ویژگی های قهرمانان وسترن مشابه ویژگی هایی است که در فرهنگ مدرن ژاپنی تحت عنوان رونین نمایش داده می شود.

فیلم های وسترن اغلب با رجوع به این عناصر و استفاده از آنهابرای نقل داستان های اخلاقی ساده شکل می گیرند (به عنوان مثال آثار مؤخر جان فورد و فیلم نابخشوده Unforgiven کلینت ایستوود) و به جهت اخلاقیات ساختار پیچیده تری دارند. فیلم های وسترن اغلب خشونت موجود در حیات وحش را مورد تأکید قرار می دهند و در اکثر مواقع در فضاهای خشک و دورافتاده بیابانی نقل می شوند. از دیگر فضاهای مرسوم می توان به قلعه های متروک، مزرعه ها، روستاهای آمریکایی، شهرهای مرزی کوچک، سالن ها و مغازه های قدیمی که به جهت دیداری فضای غرب را تداعی می کنند. در این فضاها شاهد نوای پیانو، زنان، قمار، نوشیدنی های الکلی، درگیری و زد و خورد و تیراندازی هستیم. در برخی از بخش های غرب که تحت تأثیر تمدن قرار گرفته است، شهر دارای کلیساست: ولی در دیگر نمونه ها به قول سرجیو لئونه “زنده بودن ارزشی ندارد”.

مشخصه ها

انستیتو فیلم آمریکا فیلم های وسترن را چنین تعریف می کند: ” در غرب اتفاق می افتند که در برگیرنده روح، مبارزه و شرایط خط مقدم جبهه جنگ را دارد.” کلمه وسترن که برای توصیف ژانری روایی از انواع فیلم مورد استفاده قرار می گیرد، اولین بار در مقاله ای در شماره جولای سال ۱۹۱۲ نشریهMotion Picture World Magazine مورد استفاده قرار گرفت. بسیاری از ویژگی های فیلم های وسترن بخشی از فیکشن های وسترن قرن نوزدهم بودند و خیلی پیشتر از تبدیل وسترن به یک ژانر سینمایی پرطرفدار، طرفداران خود را داشتند. در این نوع فیلم ها قهرمان داستان در شکل و هیبت یک بیابانگرد، جایزه بگیر یا هفت تیر کش با کلاهی بزرگ، کتی بلند و چکمه به پا با مهمیز و دیگر ساز و برگ گاوچران های غربی از شهری به شهر دیگر می رود و ماجراهایی می آفریند.

فیلم های وسترن در دوران صامت سینما از محبوبیت خاصی برخوردار بودند. ولی از سال های ۱۹۲۷ و ۲۸ به بعد با حضور صدا در سینما بسیاری از استودیوها از تولید فیلم های وسترن کناره گیری کردند و استودیوهای کوچک در دهه ۱۹۳۰ به ساخت فیلم های وسترن متعددی روی آوردند.با این وجود در اواخر دهه ۱۹۳۰ و با ساخت فیلم هایی مانند Dodge City(با هنرنمایی Errol Flynn)و Jesse James، Union Pasific، Destry Rides Again وStagecoach که به گواه بسیاری بهترین فیلم جان فورد ژانر وسترن جایگاه خاصی را در بین هواداران سینما به خود اختصاص داد. جان وین که ۱۰ سال قبل و در فیلم The Big Trail ساخته رائول والش به یکی از هنرپیشه های اول مطرح شده بود پس از فیلم Stagecoach به یکی از ستارگان ماندگار وسترن تاریخ سینما مبدل شد.

در فیلم های وسترن معارضه های موجود بین افراد بومی و سفیدپوستان به نمایش در می آمد. در حالی که بسیاری از فیلم های اولیه سرخپوستان را افرادی فاقد شرافت و دون پایه معرفی می کردند، ولی بسیاری از فیلم های سالهای بعد علی الخصوص فیلم های جان فورد دیدگاهی نسبتاً خنثی به آنها داشتند. از دیگر ویژگی های فیلم های وسترن سفرهای طولانی از میان بیابان ها و گروهی از مزدوران اجیر شده که روستاییان را به وحشت می اندازند: مانند آنچه در فیلم The Magnificent Seven شاهدش هستیم.

فیلم های اولیه هالیوود مانند دیگر فیلم ها در استودیو فیلمبرداری می شدند، ولی وقتی در دهه ۱۹۳۰ فیلمبرداری سر صحنه ها مورد توجه قرار گرفت، تهیه کنندگان از گوشه های دورافتاده آریزونا، کالیفرنیا، کانزاس، مونتانا، نوادا، نیومکزیکو، اوکلاهوما، تگزاس و یوتا برای فیلمبرداری استفاده می کردند.