از فرم های شرطی برای بیان شرایطی استفاده می شود که به واسطه آنها رویدادی واقع می شود. در زبان انگلیسی سه حالت پایه برای جمله های شرطی وجود دارد.

از حالت شرطی نوع اول برای بیان شرایط واقعی، رویدادهای محتمل در زمان حال و آینده استفاده می شود.

If it rains, I'll take an umbrella.

از شرطی نوع دوم برای صحبت در مورد شرایط غیرواقعی، رویدادهای نامحتمل در زمان حال یا آینده استفاده می شود.

If I had a million dollars, I'd buy a big house.

شرطی نوع سوم در مورد نتیجه غیرواقعی اعمالی که در گذشته انجام شده اند صحبت می کند.

If he had spent more time studying, he would have passed the exam.

شرطی نوع اول

If + فاعل + present simple + objects, S + will + verb + objects
-> If the boys finish their homework early, they will play baseball.

شرطی نوع دوم

If + فاعل + past simple + objects, S + would + verb + objects
-> If he bought a new car, he would buy a Ford.

شرطی نوع سوم

If + فاعل + past perfect + objects, S + would have + past participle + objects
-> If she had seen him, she would have discussed the issues with him.

در اینجا راهنمایی کامل برای فرم های شرطی به همراه قوانین مربوط و استثناهای مرتبط آورده شده است.حالت های جایگزین اشکالی هستند که زبان آموزان سطوح پیشرفته می توانند از آنها به جای جملات شرطی استفاده کنند. در نهایت راهنمای تفاوت موجود بین شرطی نوع اول و دوم به زبان آموزان این امکان را خواهد داد که بین انتخاب شرطی واقعی و غیر واقعی تصمیم بگیرند.

 

پس از اتمام مطالعه این بخش تست های زیر را انجام دهید:

تست مربوط به فرم های شرطی